لیلی و مجنون

لیلی گفت: موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،

 دلت توی حلقه های موی من است. 

 نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟

 نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت: نه نمی خواهم،

گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.

 دلم را هم.

لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،

 نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟

 شیرینی لیلی را؟

مجنون چشمهایش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.

 تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.

 خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند.

 نمی خواهی خرما بچینی؟

مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت: من خار را دوستتر دارم.

لیلی گفت: دستهایم پل است. پلی که مرا به تو می رساند. بیا و از این پل بگذر.

مجنون گفت: اما من از این پل گذشته ام. آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.

لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی ست.

 بی سوار و بی افسار.

عنانش را خدا بریده، این اسب را با خودت می بری؟

مجنون هیچ نگفت.

لیلی که نگاه کرد، مجنون دیگر نبود؛ تنها شیهه اسبی بود و رد پایی بر شن.

لیلی دست بر سینه اش گذاشت، صدای تاختن می آمد.

من        ،      یه غریبه       ،    توی شهر بی وفایی    

تو         ،      خود فریاد      ،   توی اوج بی صدایی

                         ****

من        ،      تک و تنها       ،    توی این زمونه ی پوچ

تو         ،     خود مقصد      ،    بهترین جا واسه ی کوچ

                         ****

من        ،      یه درختم        ،  خشک و بی برگ توی بیشه

تو         ،     گل سرخی       ،   شاد و خندون تا همیشه

                         ****

من        ،      یه جزیره       ،     که جدا از همه خاکه

تو         ،      مثل دریا        ،    که وسیع و صاف و پاکه

                         ****

من        ،    پر ظلمت          ،     پر وحشت و سیاهی

تو         ،    خود نوری        ،  مثل خورشید مثل ماهی

                         ****

من        ،  خالی از خویش     ،         گمشده تو بینهایت

تو         ،      مثل کوهی       ،      پر غروروبا صلابت

                        ****

من        ،     یه پرنده            ،   سرنوشتم یه قفس بود

تو         ،     یه قناری           ،  آرزوت یه هم نفس بود

                    ****

من        ،    پر گریه            ،      پر التماس و خواهش

تو         ،    میکشیدی           ،     بر سرم دست نوازش

                      ****

من       ،    مثل فرهاد          ،     جان به راه عشق داده

تو        ،    تا ته عمر          ،        دل به غیر من نداده  

جهان چه دیوار کوتاهی ست

یا ازین سویش می افتی

یا از آن سو

هیچ فرقی نمی کند

یا زندگی مردگان هستی

یا مرگ زندگان